Zdecydowałaś się na drugie dziecko to wspaniale, musisz jednak pamiętać, że pierwsze dziecko przez wiele lat było jedynakiem - nie umie i nie chce się dzielić miłością rodziców. Dlatego musisz zrobić wszystko, aby nie poczuło się przez was odrzucone i mniej kochane. |
Niestety, rodzice często popełniają ten błąd, że nie przygotowują odpowiednio swego jedynaka na narodziny drugiego dziecka. Zapominają także o tym, że starszemu dziecku należy wtedy poświęcić szczególnie dużo uwagi, aby nie czuło się pozbawione ich miłości. Aby starsze dziecko przebrnęło w miarę bezstresowo najtrudniejszy okres po przyjściu na świat siostry czy brata, należy prosić je o pomoc w pielęgnowaniu niemowlęcia i starać się wzbudzić poczucie odpowiedzialności za młodsze rodzeństwo. W ten sposób nie poczuje się odtrącone i niepotrzebne.
Umiejętne postępowanie rodziców jest bardzo ważne, gdyż zapobiega powstawaniu poczucia niższości u starszego dziecka i zaburzeniom jego równowagi nerwowej. Stosunki dziecka z rodzicami i rodzeństwem mają ogromny wpływ na samopoczucie dziecka oraz na powstawaniu więzi uczuciowej, zarówno z rodzicami, jak i z rodzeństwem. Prawidłowa pozycja dziecka w rodzinie wyzwala wzajemną życzliwość wśród członków rodziny, pewność siebie dziecka i przywiązanie do rodziny.
Pierwsze dziecko w rodzinie może wykazywać najwięcej nieprawidłowości w zachowaniu także dlatego, że od początku swojego życia staje się obiektem nadmiernej troskliwości rodziców i ich nadopiekuńczości. Najczęściej też młodym rodzicom brak doświadczenia i popełniają więcej błędów wychowawczych, niż w przypadku kolejnych dzieci.
Poza tym, gdy pojawi się młodsze dziecko, nagle od jedynaka zaczyna się wymagać "dorosłości". Dziecko słyszy ciągle, ze powinno być mądrzejsze niż młodszy brat czy siostra, ustępować mu, opiekować się nim, rozumieć go i radzić sobie samodzielnie. Takie nagłe przestawienie się z pozycji ukochanego jedynaka na dziecko jakby drugie pod względem ważności - jest bardzo trudne i ogromnie dla dziecka stresujące. W takiej sytuacji narasta w nim poczucie niezawinionej kary, krzywdy i poczucie zagrożenia. Jeżeli rodzice w porę się nie zreflektują, zaczynają pojawiać się u dziecka zaburzenia zachowania i zaburzenia emocjonalne. Żal do rodziców, poczucie niezasłużonej krzywdy i niesprawiedliwości - może pozostać w dziecku aż do dorosłości.
Zdarza się także, że to najmłodsze dziecko wykazuje największe nieprawidłowości w zachowaniu. Dzieje się tak z reguły w rodzinach wielodzietnych, gdzie najmłodsze dzieci otaczane są nadmierną opieką - nie tylko ze strony rodziców, ale także starszego rodzeństwa (często starszego o wiele lat). Takie dzieci traktowane są zazwyczaj z dużą pobłażliwością, na wszystko się im pozwala. Dzieci wychowane w atmosferze przesadnej opieki są na ogół niedojrzałe emocjonalnie i społecznie, a ich pozycja w rodzinie, oparta na nadmiernym wyróżnianiu - nie sprzyja prawidłowemu rozwojowi.
|
